www.reiki.fora.pl

Zaciekawiony

Intensywnie do aktywności popędzany Smile

wstawiam trzy wierszydła, które mogą tu pasować:

Modlitwa o zachodzie

Wszystkie moje smutki, cienie
niech odejdą wraz ze słońcem.
Jak się ono kryje, za horyzontem
Niech odejdą w zapomnienie.

I jeszcze jeden, tym razem o wschodzie, choć nie pisany na poważnie, a raczej jako sprawdzenie,
czy będzie mi dobrze wychodziło ciągnięcie tej samej metafory przez całość utworu (wyszło tak sobie).
"Pieśń o poranku"

Ach witaj poranku, synu nocy.
Zmieszch twym jest bratem, córką dzień
Poranku biskupi, purpurą okryty,
Płaszcz twój czarnym aksamitem podbity.
Jakże się cieszy ziemia królewska, cię widząc
o Poranku, w słońcu wczesnym, złotem okryta.
Pałacem twym świat, poranku przepiękny
dach ma z lapis lauzuli, kłębiaste alabastry ściany tworzą.
Srebro traw z chłodu stworzone,
w dole strumieniem łąk się ciągnie, cieniem okrytych,
ciemnym szmaragdem gałęzistym doliny wypełnione,
malacht łąk obsydian turni kryje,
kryształem pięknym przypruszony.
One to salę ci piękną tworzą gdy przychodzisz,
ach poranku prędki, co szybko przemijasz,
żegnaj bo już odchodzisz.

I jeszcze jeden drobny, w rytmie spacerowym:
"drogą"
Jaka droga jest przed nami,
czy zawiła czy też prosta?
Kamienista czy piaszczysta?
Nie wiadomo.
I las jaki jest tam wokół,
Ciemny, groźny, czy też jasny?
Z grubych dębów, czy brzóz cienkich?
trudno zgadnąć.
Nie wpatruję się w drzew sploty,
W konstelacje gałęziste,
By odgadnąć czy przewidzieć,
drogę jakiej dojdę wkrótce
idźmy dalej.

Zaciekawiony

jeszcze taki drobny kaligram:

"Z naprzeciwka"
Idzie
Idzie
Idzie
Idzie
Idzie
Idzie
......................(Ja.)
minął.

Mami

hej hej Zaciekawiony, ależ to cuda wianki!
Wolę zmierzchy i poranki, gdyż one Ci zgrabnie idą.

Zaciekawiony

improwizacja:
"Będąc, cicho, o północy, pośrodku ciemnego parku, spostrzegłem w niedalekim domu jasne okno pozbawione firanek, tak, że całe jego wnętrze ukazywało mi się wyraźnie. W domu uwijali się ludzie, różnej barwy i wielkości, ze swymi zajęciami. Ojciec prawił dzieciom:
- Nie, nie. Tak, tak.
dzieci słuchały i nie słuchały. Bawiły się w swoim kątku lalkami i samochodzikami, psociły i marudziły. Żona przysłuchiwała się temu lub nie, i robiła coś ważnego. Nikt nie patrzył na okno za nimi, a szyba nas oddzielająca była tak cienka, że czułem się mimowolnie włączony do tego kręgu. Było w tym coś obscenicznego, że ja tak parkiem, nocą, mimochodem, a tu Dom, Rodzina, a ja nagle w tym. A tam ludzie różnych barw i odcieni. Pomyślałem, że mógłbym odejść i nie poniósł bym w tym żadnej straty. Mógłbym też wejść w ten krąg, w ognisko, i być tam lecz bałem się nimi oparzyć. Wiedziałem po prostu, że chcąc znaleźć się tam, za szybą, nie mogłem tu, cicho, po prostu, o północy, być..."